Ik open Facebook en scrollend door de tijdlijn heen lijken de berichten bijna allemaal gevuld met hetzelfde nieuws: Een enorme destructieve vuurzee blijkt al weken door het Amazonegebied te woeden.
Al jaren volg ik geen nieuws meer, met een bewuste keuze sla ik geen krant meer open en staren m'n ogen niet langer in de pixels van het 8 uur journaal. Er is té veel ellende, oorlog, haat, hebzucht, zwaarte, duisternis, altijd en overal om ons heen. De media laat ons daarvan een zeer selectief 'topje van de ijsberg' zien en voor mij voelde dat niet kloppend. Dat ik die keuze ooit maakte bracht me vandaag weer dieper tot het besef waarom.
Hoewel ik de reguliere nieuwswegen niet volg komt er natuurlijk alsnog genoeg binnen via allerlei andere kanalen. En dat is helemaal ok, het is nooit m'n bedoeling geweest om in een illusionaire bubbel voort te gaan leven. Integendeel, ik ben me meer dan ooit bewust van het lijden op aarde en dat gaat me diep aan het hart.
Vandaag was er geen ontkomen aan. Op het moment van online komen vulde mijn scherm zich met talloze beelden en artikelen van de eens zo kleurrijke Amazone. Een prachtig gebied nu gehuld in rook en vlammen. Een diep rijk bezit aan kennis, natuur en zuurstof gaat meer en meer verloren. Het leefgebied van vele inheemse stammen wreed verwoest en het leed is onbeschrijfelijk voor alle wezens die daar levend zijn verbrand of verbannen. En het blijkt weer zo'n topje van de ijsberg. Op vele andere plekken ter wereld blijken er ook al massa bosbranden te zijn. Een oorlog tegen moeder aarde.
In een mengeling vol somberheid, verdriet, angst, onbegrip en boosheid raakt m'n stem op slot.
Wat een verschrikking. Alles in me opnemend worden er intense gevoelens bij me aangeraakt. Gevoelens die ik met vele mensen blijk te delen en me terugbrengen naar een knoop in m'n maag die ik maar al te goed ken. Onmacht. Even voel ik me weer piepklein en opgesloten. Gevangen in deze tijd vol dreiging en onrecht. Als kind had ik al talloze slapeloze nachten waarin ik huilde om de wreedheid van de wereld. Het regende aan beelden van verkrachting, moord, uitbuiting en vernieling. En nu ineens weer wordt ik overspoeld. In een mengeling vol somberheid, verdriet, angst, onbegrip en boosheid raakt m'n stem op slot. Met een brok in m'n keel weer sprakeloos. Maar waar ik me hier vroeger bij zou hebben neergelegd voelde ik nu juist een kracht. Een kracht om overeind te blijven, te blijven stromen, een kracht om me te uiten, m'n stem erin te bevrijden en laten klinken met dat wat is. Door het verdriet door te laten stromen maak ik weer ruimte voor hoop, geloof en liefde.
Het enige waar je in deze aardse achtbaan 'controle' op hebt ben jij zelf. Jij, als je eigen tempel, jij, als moeder aarde zelve.
Bij het binnen stappen van m'n muziekkamer laat ik alles los en de tranen vullen zich met klanken en de klanken vullen zich met tranen. Na de waterval eruit gegooid te hebben kom ik weer in een rustigere stroom. Ik kijk naar haar op. M'n stoffen bescherm engeltje blijkt plotseling omringd met magische regenboog kleuren. Haar boodschap is helder: Het enige waar je in deze aardse achtbaan 'controle' op hebt, ben jezelf. Jij, als je eigen tempel, jij, als moeder aarde zelve. Blijf stromen met dat wat er is, laat je horen. En belichaam dat wat je wenst. Zing, lach, dans in liefde! Schijn je licht en straal je kleuren. Juist nu lieve mensen. Juist nu!!
ॐ
Om Shanti
Om asatoma satgamaya
Tamasoma jyotir gamaya
Mrityorma amritam gamaya
Breng me van illusie naar waarheid
Breng me van duisternis naar licht
Breng me van de dood / het gif naar onsterfelijkheid / de nectar